De Goed Volk Blues (geïnspireerd door het jarenlang lezen van Volkskrant magazine)

Ik kocht een deftig herenhuis, maar het lijkt nu meer een fabriek

Want dat staal, beton en sloophout oogt zo lekker authentiek.

Die bonk roest dat is een krukje, naast die fiets daar aan de muur.

Ja, die móest ik gewoon hebben, ook al was het reteduur.

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

Ik ga uit eten in een slooppand, op een verlaten bouwterrein:

Witte tegels en tl-licht, dus dat moet wel trending zijn.

Een behaarde man met tattoos serveert er knol met varkenskop,

En als toetje nog een sorbet van blauwe kaas en zoute drop.

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

‘Waarom zou je zo ver weg gaan?’ zeg ik op feestjes nonchalant,

Je kunt ook prima glampen, gewoon hier in Nederland.

Nou, goed, ik ga wel regelmatig naar New York of naar Milaan,

Maar dat is toch pure noodzaak met mijn creatieve baan?

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

Ik ben echt niet te benijden ook al ben ik zes keer modaal.

mijn leven is zo hectisch dat is echt niet meer normaal.

Ik heb mannetjes voor van alles, van wijn tot vers zuurdesemdeeg,

Dus met de bakfiets heel de stad door want de Tesla is weer leeg.

Dan door de regen naar de Marqt, voor quinoa en tarwegras,

Bloem en Splinter blijven binnen anders krimpt hun vilten jas.

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

Maar af en toe ben ik zo moe, dan ben ik heel dat goed zijn meer dan zat

Dan wil ik effe lekker Maccen,

Een trainingspak aantrekken,

En dan gaan zuipen voor mijn voordeur zittend op een volle krat.

 

Maar ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

 

 

 

Nederlands-Engels

Zomergast Ionica Smeets liet laatst een fragment van Kees Torn zien. Daarin zingt hij een lied dat bijzonder in elkaar zit: elk laatste woord is de fonetisch uitgesproken Engelse vertaling van het voorlaatste woord. Naar eigen zeggen heeft hij er 6 jaar aan gewerkt. Dat leek me wel een leuke uitdaging, dus heb ik ook een poging gewaagd, waarbij ik er geen mocht gebruiken die hij al had gebruikt. Dit is het resultaat van 1 avond:

Omdat mijn ex van elk gebakje er wel acht eight
Vroeg ik maar niet meer of ze soms nog haar gewicht weight
Wel vroeg ik me vaak af waaraan ze ’s nachts zo laat late
Als ze naar snackbars op een voedsel-rooftocht raid

Ze had vaak zo’n honger dat ze zelfs nog in mijn aas bait
Dus toen ze op een dag het eten dat ik maakte made
En ik vroeg wat ze laatst toch met die kok op een afspraak date
Maakte ik kennis met de eigenschap die haat hate

Ik weet nu hoe het voelt als je uit je huis verbannen banned
En vraag me af of ooit het feit dat zij vertrok went
Elke morgen word ik eenzaam wakker in een slecht bad
En zodra ik weer aan haar denk begeeft mijn hoofd head.
Ik denk aan hoe ze everzwijn kon eten in haar goeie good
En ik beeld me in dat zij dat nu dus met die gast dude

O als u toch eens wist hoe mij die snol tart
En ook die kerel van haar is tot in zijn kern heart
Ik wil wel tegen hem zeggen: ‘je bent een lul, cock!’
En dat ik met van haar houden in één klap knock
Ja, dat ik liever nog ter plekke in een stok stick
Dan dat ik deze streek van zo’n ellendig varken pig

Maar dan droom ik weer hoe ze verlekkerd naar een taart cake
Terwijl haar open mond een beetje op een meer lake
Dan ebt de woede alweer weg en ik ontwaak wake
Boos dat ik weer over mijn eigen hachje sake

Maar soms als ik een hele kip op mijn fornuis stove
Of in mezelf mijn zelfgebakken brood loaf
Dan denk ik weleens ‘goh, wat is die friet fry’
Ja, zelfs al is van de kalkoen dan nog de dij thigh

Dan eet ik zoals zij dat elke dag day
Daar stop ik dan pas halverwege mei May
En terwijl ik mijn overhemd waaruit ik bijna klap strike
Zie ik dat ik eindelijk op de vrouw van wie ik houd like.

Hier vind je de originele tekst van Kees Torn: http://muzikum.eu/nl/123-3179-149182/kees-torn/n-e-lied-songtekst.html 

 

Het komt goed met Libie

Even leek het erop dat de Arabische lente was gekaapt door extremistische lieden die op de puinhopen van het oude regime een islamistische haatstaat willen bouwen met veel sharia en weinig vrolijkheid. Maar vandaag zag ik deze foto en nu weet ik: het komt goed. Kwaadaardige geesten steken zodra ze aan de macht zijn al hun energie in het executeren van tegenstanders, het uitvaardigen van gruweldecreten en het ophangen van metershoge portretten van zichzelf. Wat je ze niet zo snel ziet doen is een tent opzetten en een 20 meter lange slagroomtaart bestellen. Wie zoiets bedenkt heeft op zijn minst nog een greintje guitigheid in zijn donder. Ik vind vooral die camouflagemannen schattig. Zo sta je achter op een pickup truck een raketwerper te bedienen, en zo sta je met slagroom in je baard in een tent te hopen op een tweede punt met kersje.

Maar zo’n grote taart is niet in een middag geregeld. Hier is over nagedacht, mischien al tijden terug. Ik zie het to-do lijstje al voor me:

-Wapens regelen (China?)
-Hassan’s pick-up lenen
-Tripoli innemen
-Khadaffi afslachten als het varken dat hij is
-Tent huren, bakkers bellen(niet vergeten: checken of ze zwarte marsepein hebben)

Geloof me, dat wordt een gezellige boel daar.

Nesteldrang

We zien de mens graag als paradepaardje van de evolutie. Maar eigenlijk is de evolutie bij ons op zijn best slechts oppervlakkig geslaagd. Dieren hebben daar geen last van. Als een dier evolueert, dan doet hij het ook met volle overtuiging. Voor terugkijken is geen plaats. Je ziet nooit een slingeraap weemoedig naar de zee staren, of een olifant naar gletsjers zoeken. Maar wij blijven maar last hebben van opborrelende oerinstincten die hun functie allang verloren hebben. Neem bijvoorbeeld nesteldrang. Gemengd met modern consumentisme zorgt dat voor aandoenlijk, maar volkomen irrationeel gedrag. Ikzelf en een groot deel van mijn omgeving hebben ons hier al reddeloos aan overgeleverd, en een nieuwe groep vrienden staat nu te trappelen om hetzelfde te doen. Ik kan ze waarschuwen, maar het zal niets uithalen. Tegenover oerkrachten sta je machteloos met al je logica. Maar je moet het met me eens zijn dat het absurd is:

Je wordt verliefd. Als het wederzijds is ga je vroeg of laat hokken. Je betrekt een betaalbaar klein stulpje van één etage en vult dat met spullen die je bij de kringloopwinkel en op de zolder van je ouders vindt. Spullen die wel een stootje mogen hebben. Zo houd je genoeg geld over voor leuke dingen. Daardoor ben je zelden thuis, dus de boel slijt nauwelijks.

Niks aan de hand. Maar op een dag kom je thuis en tref je je vriendin achter Funda aan. Voor je het weet zit je bij de Hypotheker en zeg je dingen als “als ik een extra dag ga werken en we niet naar Thailand gaan kunnen we het net betalen.” Dan volgt het maandenlang afstruinen van keukenconcurrenten, badkamergiganten, vloerenspecialisten en gordijnhallen. Eindeloos sleep je met staaltjes en lapjes, want het nieuwe bankstel moet wel bij de rustieke rooktint van je eiken vloer, maar ook bij je limekleurige gordijnen passen. Thailand zit er inderdaad niet in, zelfs België valt af. Uiteindelijk heb je het voor elkaar: alles strak in de verf en smetteloos nieuw. De tuin een oase van rust met knusse hoekjes, een vuurkorf en een waterpartij. Helemaal af, niks meer aan doen. Maar dan blijkt dat dit niet het einddoel was, maar slechts een voorbereiding op het echte werk: kinderen! Want voor je kind is alleen het allerbeste goed genoeg.

Je hebt nu dus een klein jaar om te genieten van je nieuwe interieur. Dat doe je in de verloren momenten tussen keihard werken en klussen (maar het was toch af? Ja, maar je vrouw is intussen zwanger en de hormonen brengen een vernieuwde nestelwoede met zich mee, dus nu moeten ook de plinten van de babykamer bij de tuinornamenten passen).

En dan is er een kind. Niks op af te dingen. Groter geluk bestaat niet. Maar de komende tien jaar zal al je harde werk teniet gedaan worden. De eiken vloer ligt permanent bezaaid met speelgoed, dus die zie je alleen nog als je met een dweiltje probeert te voorkomen dat de zoveelste kotsplek de wax uit je planken bijt. Autootjes en blokkenwagens veranderen je strak gelakte deurstijlen in een mislukt Piet Hein Eek ontwerp. Je platencollectie verdwijnt, met alle andere kostbaarheden die op reikhoogte staan, naar de zolder. Naast je lamslederen eetfauteuils verschijnt een triplex kinderstoel en je roomwitte Rivièra Maison buffetkast verdwijnt permanent achter een knalroze plastic speelhuis dat opa en oma niet konden laten staan op de rommelmarkt. Na één adrenalinemomentje wordt de vijver gedempt en de vuurkorf gaat de kelder in. De bloementuin wordt een trapveldje en het knusse zitje maakt plaats voor een gigantische droogmolen voor de pakweg driehonderd rompertjes die zo’n kind per week vol kwijlt en poept.

Voor je kind had het allemaal niet gehoeven. Die was minstens zo gelukkig geweest in je oude hok. Waar hij onbekommerd op tafel kon klimmen, glazen Fanta in de bank mocht omkiepen of eens lekker op het tapijt kon piesen. Denk daar aan, voor je aan je eerste huis begint. En doe het dan vrolijk toch.

In navolging van Occupy stop ik elke avond 5 minuten een augurk in mijn neus. Ik weet ook niet of het helpt, maar ik doe tenminste iets!

Gezichten

Door omstandigheden (vader geworden, rijbewijs gehaald, baan kwijt) heb ik het afgelopen jaar buitensporig veel voorlichtingsmateriaal van overheids-en andere instanties in handen gehad. En wat me opvalt, buiten het tenenkrommend infantiele toontje waarmee je consequent wordt aangesproken, is dat werkelijk overal een gezicht op schijnt te moeten.

Nu weet ik genoeg van reclame om te snappen dat het helpt als mensen zich met een product kunnen identificeren, of liever nog hun identiteit ermee kunnen opkrikken. Dankzij het granieten gezicht van de Marlboro Man geloofde iedereen dat een beetje Wildwest-ruigte op je afstraalde als je rochelend en reutelend je pakje peuken opentrok. Het zorgvuldig getypecaste Nutella gezinnetje liet zien hoeveel warmte en liefde er aan de ontbijttafel mogelijk was met de juiste pasta. En dankzij de vitaal fietsende Tenalady-vrouw hoefde je bij de eerste lekkages niet langer direct de euthanasielijn te bellen.

Om dit psychologisch effect in de vingers te krijgen hebben die reclamejongens ongetwijfeld peperdure privé-opleidingen gevolgd. De wereld van Postbus 51 lijkt tegenwoordig echter vooral bevolkt door vroegtijdige InHolland-verlaters die weinig meer hebben onthouden dan “Pleur er maar een hoofd op.” En dat doen ze dus. Bij alles.

Maar waarom? Haal ik eerder mijn theorie-examen omdat boven elke pagina dezelfde blonde krullenbol me toelacht? Een foto van een mooie bolide zou me meer motiveren. Ga ik me meer interesseren in mijn ongeboren kind dankzij de navelstarende zwangere dames in de folder? Helpt de collectie lachende allochtonen op de UWV website mij sneller aan een leuke baan? Ik durf het te betwijfelen. Toch wordt er belastinggeld aan uitgegeven. Waar is de studie die dit onderbouwt?

Als je echt wil zien waar ik het over heb, ga dan eens bij de dokter in de wachtkamer kijken. Daar staat een heel rek met brochures over elke denkbare ziekte, uitslag of psychische aandoening. Op iedere folder prijkt een ander gezicht. En hoe lang ik hier ook over nadenk, ik snap het niet. Als ik een stinkende schimmelinfectie had, zou ik daar ook informatie over willen als er geen sympathieke kop op die folder stond. En als ik het niet had, zou ik hem nog niet willen lezen al zat er een centerfold van een poedelnaakte Doutzen Kroes in.

Ik vraag me ook af hoe het werkt. Wie zijn die mensen? Waar vinden ze die? Wordt er bij elke folder een passend typetje op straat benaderd, of is er een gigantische database waar at random een hoofd uit komt rollen? Dat lijkt me ook erg. Dat je ooit je studiebeurs hebt aangevuld bij een schimmig modellenbureautje en jaren later in de wachtkamer jezelf ineens terugziet als ongewenst zwangere tiener, partner met een drankprobleem of het nieuwe gezicht van Gonorroe. Alsnog beroemd…

 

Toch maar even de proef op de som nemen. Wie wil er met zijn/haar hoofd boven dit stukje staan?*

 

*Met het plaatsen van een foto verleent u toestemming aan de auteur om deze tot in lengte der dagen door te verkopen. Tot de vaste afnemers behoren o.a. Pedofielenvereniging Martijn, Belangengroep Haliotosis en de fanclub van Patricia Paay…

post-itistische poëzie

Stel: je bent jong en je dicht. Wat zijn dan je opties? Vroeger was dat heel simpel: a) je bleef veilig in de kast, dichtte ’s avonds in bed en hoopte dat ouders en klasgenoten er niet achter kwamen, of b) je trok een ribjasje met elleboogstukken aan, zei de kans op een relatie of carrière vaarwel en leefde tot je veertigste op de kliekjes van je demente hospita, wachtend op je eerste dichtbundel in een oplage van 250.

Heel soms was dichten ineens even cool, als een Jim Morrisson of Kurt Cobain de schijn wekte dat je met een bleke smoel, een “niemand begrijpt mij’-blik en vage rijmen wel degelijk mooie meisjes kon versieren. Dan liet de grootste grijze muis uit je klas ineens zijn haar groeien, trok een jas van zijn opa aan en slingerde de meest onbegrijpelijke teksten de schoolkrant in. Maar een paar jaar later, als de held alweer aan een overdosis was overleden, ging de poëzie veilig terug in haar hokje bij de geitenwollen sokken en de ziekenfondsbril. De jonge dichter kroop weer met de zaklamp onder de deken, dromend van een publiek dat nooit bereikt zou worden.

Tot iemand op het briljante idee kwam om poëzie in een stoer urban jasje te hijsen. Met te grote hiphopmutsen, zonnebrillen en teksten over bitches maakten gymnasiasten elkaar tijdens poetry slams wijs dat ze wel degelijk ‘van de straat’ waren. Inmiddels is ook dit weer overgewaaid. Een nieuwe Lucebert heeft het niet opgeleverd, maar je kon als jongere voortaan tenminste wel uitkomen voor je literaire geaardheid.

Je zou dus verwachten dat het op internet intussen wemelt van de creatieve broedplaatsen voor jonge dichters. Tot mijn verbazing worden de meeste poëzie-fora echter vooral bevolkt door verveelde huisvrouwen met onverwerkte echtscheidingstrauma’s. Op poëzieavonden hangt ondertussen nog altijd de lucht van pijptabak en single malt. Is de jonge dichter weer terug in de schulp gekropen? Of zit die op social media die zo hip zijn dat wij er geen weet van hebben? Ik wist het niet. Maar nu weet ik het.

De jonge dichter, opgroeiend in het e-tijdperk, met de I-phone altijd binnen handbereik, schrijft gedichten op memobriefjes. Van die gele. Met balpen. Echt waar: onder de naam post-its poëzie bewijzen 8 tieners (vooral meiden: toeval of trend?) met het plakken van gedichten op bomen, lantaarnpalen, ramen en deuren dat poëzie ook gewoon leuk kan zijn. Via een professionele website(dat dan weer wel!) nodigen ze iedereen uit hetzelfde te doen.

Een schreeuwende aanklacht tegen de electronificatie van intermenselijk contact? Een voorbode van het post-digitale tijdperk? Stadsguerrilla om de publieke ruimte op te eisen voor creativiteit? Neuh. Gewoon: een meisje schreef een gedicht in de trein en dacht: “laat ik het hier eens opplakken, misschien dat het iemands saaie reis wat opfleurt.” En zo is het begonnen.

Ik hoop dat het aanslaat. Dat we straks overal gedichten kunnen lezen: op straat, in de bus, in de supermarkt. Wacht ik voor een stoplicht, dan wil ik een snel gedicht over onthaasten. Trek ik mijn vuilnisbak open, dan een mooie mijmering over vergankelijkheid. Aan de tap graag iets met humor en niet teveel dubbele lagen. Nederland schijnt 3 miljoen dichters te hebben, dus aan de slag allemaal! Plak ze in de lift, boven het urinoir, tussen de diepvriesgroenten en in de rij bij het postkantoor. Alleen niet in mijn bed. Want daar wil ik slapen. En dromen van mijn eerste dichtbundel, ooit, in een oplage van 250…

Ik kan natuurlijk niet afsluiten zonder mijn eigen post-it bij te dragen….

Post-its poezie

Smac bestaat nog steeds!

Zie het net gewoon staan in de AH! Je schrijft het anders, maar qua recept zat ik aardig in de richting. Toch fijn dat de Keuringsdienst van Waren een oogje dichtknijpt bij produkten met zoveel antropologische waarde. Ik ben wel benieuwd: wie koop dit weleens (en durft het toe te geven)?

Nieuwe column geplaatst!

We eten zoveel rotzooi maar halen we onze neus op voor een mooi ambachtelijk produkt als -pakweg- madenkaas.  Ofwel: waarom ik jaloers ben op culinair antropologen… lees hier

Op mijn douchegel staat: “ontwikkeld met atleten.” Het wachten is nu op smeerkaas ontwikkeld met siervogelkwekers.

Nieuw: een kijkje in de Gijs Paaimans guide to rock-bottom hole-in-the-wall cuisine

Oftewel: Wat zou je krijgen als Johannes van Dam de derde wereld als werkterrein had? Als je ooit op een klein budget in een ontwikkelingsland bent geweest, herken je dit vast! Lees hier